Een gevuld leven: drie gezonde kinderen, een fijne man, veel goede vrienden, geen dierbaren verloren, een goede baan en een heerlijk huis. Wat had ik nou te klagen? Toch bleek de afwezigheid van zorgen geen garantie voor geluk. Rond mijn veertigste werd het me duidelijk: ik leef met de rem erop. Altijd onrustig, niet kunnen ontspannen, continu ‘aan staan’ in mijn hoofd, extreem gericht op de buitenwereld, geen zicht op mijn binnenwereld, en constant strategieën bedenken voor mogelijke situaties. Het gevoel van tien centimeter boven de grond zweven brak me uiteindelijk op. Na een vervelende ervaring op mijn werk besloot ik, nog steeds denkend dat een paar gesprekken genoeg zouden zijn, een coach te zoeken. Dankzij een zetje van een lieve vriendin kwam ik terecht bij de praktijk van Cris.
Al tijdens het eerste gesprek wist ik: hier kan ik niet meer om mezelf heen. Dit was mijn kans om mezelf te ontmoeten en te ontdekken wie ik echt ben. Toen Cris voorzichtig voorstelde om naast coaching ook therapie te overwegen, voelde ik weerstand, maar ook nieuwsgierigheid. Zo begon een traject dat mijn leven veranderde.
Cris schrijft hierover: “Een belangrijke oorzaak was de dynamiek in haar jeugd, waarin ze al jong de rol op zich nam om voor haar moeder te zorgen. Niet voldoen aan onuitgesproken verwachtingen leidde tot schuldgevoelens en een intern oordeel van ‘je bent niet goed genoeg’. Dit patroon van zorgen voor anderen bracht gevoelens van ongeduld, verdriet en eenzaamheid met zich mee. In therapie heeft ze stap voor stap innerlijke ruimte en vrijheid ontwikkeld.”
Persoonlijke tegenslagen en overcompensatie leidden uiteindelijk tot een burn-out. In dat jaar werkte ik met Cris aan mijn gezonde volwassen zelf. Ik leerde zien dat een hoge lat en interne kritiek me niet definieerden. Steeds meer kreeg ik zicht op wie ik echt ben. Een weekend in oktober bracht alles samen wat ik in therapie had geleerd.
Vlak voor mijn burn-out kreeg ik te horen dat een dierbare vriendin ongeneeslijk ziek was. Onze band werd in die tijd hechter. Toen ik mijn werk weer langzaam oppakte, konden we samen met een groep vriendinnen vieren dat ze voorlopig gezond was verklaard. Dat weekend op Ameland, in de natuur en met goede gesprekken, was intens en emotioneel. Toch voelde ik me overprikkeld en worstelde ik met de balans tussen rust voor mezelf en ‘meedoen’ met de groep.
Die zondag twijfelde ik: bij de groep blijven of naar de zee gaan? Het werd de zee. Windkracht 7, regen, hagel en zandstormen konden ons niet tegenhouden. Badkleding aan, kleren uit, en tegen de storm in naar het water. Toen we eenmaal in de zee stonden, brak de zon door. Ik voelde geen kou meer, alleen een diepe rust en vrijheid. Het was alsof de hemel zelf ons zegende met de boodschap: ‘Je bent goed zoals je bent.’ Met mijn beste vriendin naast me en de zee als achtergrond vond ik volledige rust en verbinding – met mezelf, met haar, en met het goddelijke.
Deze ervaring bracht alle vier de dimensies van verbinding samen: met jezelf, de ander, de natuur en het grotere geheel. Dankzij Cris kon ik deze bijzondere ervaring nog meer begrijpen en waarderen.
Ik kijk met vertrouwen uit naar de tweede helft van mijn leven – leven met de remmen los. Ik ben er klaar voor!
